در برخورد با واقعیت های گوناگون، ذهن به اَشکال مختلف ممکن است به موهوم گرایی مبتلا گردد و به اسارت باطل و تاریکی درآید.
برخی از این گمان های خطرناک و قضاوت های فلج کننده چنین اند :
«این[1] تمام واقعیت است. این، خودِ حقیقت است و جز آن، واقعیت دیگری وجود ندارد.»
و حال آنکه : حقیقت نامحدود و لایتناهی است. هیچ چیزی تمام حقیقت نیست. و هر چیزی جزئی از حقیقت است.
«این، تنها راه رسیدن به حقیقت است و جز این راه دیگری نیست.»
و حال آنکه : چون حقیقت نامحدود و بیکران است، راه هایی که به حقیقت منتهی می شوند نیز نامحدود است.
«این، تنها تفسیرِ صحیحی است که از حقیقت وجود دارد. بقیه ی تفسیرها باطلند. فقط این درست است و همه غلط می گویند.»
به عبارتی «معنی این، فقط همان چیزی است که من فهمیده ام و من برداشت کرده ام. این معنی دیگری ندارد.»
و حال آنکه، هر چیزی دارای ابعاد گوناگون است و از هر زاویه به آن نگاه کنی، معنایی دیگر و تعریفی دیگر دارد.
«مطابق این، هستیِ انسان محدود است.»
و حال آنکه، انسان تجسم حقیقت، و هستی او نامحدود است.
«مطابق این، پس حقیقت دیگری هم وجود دارد. این، حقیقتی جدید است.»
و حال آنکه، حقیقت یکی است و نه بیشتر. تنها، در قالب ها و شکل های گوناگون آشکار می شود.
«مطابق این، پس هستی ناقص و محدود است و کامل و نامحدود نیست.»
و حال آنکه، هستی، حقیقت است و حقیقت، نامحدود، و در نامحدود، نقص معنا ندارد.
«این، تنها واقعیتی بیرونی است. یا، این تنها واقعیتی درونی است.»
و حال آنکه، آنچه در درون است در بیرون است و آنچه در بالاست در پایین است.
«این، مطلقا درست و خوب است. یا ، این مطلقا بد و نادرست است.»
و حال آنکه، خوب و بد، زیبایی و زشتی، و درست و نادرست، نسبی است و مطلق نیست.
«این، همان چیزی است که من برداشت کرده ام.»
و حال آنکه، برداشت عین واقعیت نیست. برداشت با واقعیت فاصله دارد و هرگز با آن یکی نیست.
«این، عمیق ترین و آخرین چیزی است که وجود دارد.»
و حال آنکه، هر معلول، علتی دارد. هرچیزی قبل و بعدی دارد و عمق هستی، نامحدود است.
«اگر من هم، به این عمل کنم و آن را به کار ببندم مثل گوینده می شوم.»
و حال آنکه هر انسانی منحصر به فرد است و با دیگری متفاوت. و اگر دو موجود متفاوت، کاری واحد را انجام دهند به نتیجه ای واحد نمی رسند. رسیدن به نتیجه ی واحد در شرایطِ کاملا مساوی امکانپذیر است.
«چیزی در مقابل این وجود ندارد.»
و حال آنکه، هرچیزی قرینه ای دارد. برای هرچیزی ضد آن و عکس آن هم وجود دارد. هر چیزی، بُعدی از حقیقت است.
... همچنین توهم ممکن است بگوید :
«چون گوینده (نویسنده، متفکر) این را درست گفته پس همه ی حرف ها و اندیشه های او نیز درست است.»
به عبارتی، «چون گوینده در این زمینه درست گفته پس باید حرف او در همه ی زمینه ها درست و نظرش در کل موارد صحیح باشد.»
«من می توانم این را به بقیه هم کاملا تعلیم دهم. چون آن را خوب فهمیده ام و قادرم منتقلش کنم.»
«تنها کسی که حقیقت را دریافته، همان کسی است که این را گفته و نه کسی دیگر. او تنها شخص باخبر و آگاه است.»
«چون این اعتقاد گوینده درست است و آن را قبول کرده ام پس همه ی اعتقادات او را نیز می پذیرم.»
«همه ی موضوعات و اتفاقات را با این می توانم تفسیر کنم. اصلا این، تفسیر اصلی و نهایی همه ی چیزها و تغییرات است. از حالا به بعد به جهان اینطور نگاه می کنم.»
...
از توهم بپرهیزید چنانکه از آتش می پذیرید.
برگرفته از کتاب تعالیم حق (جلد دوم)
تهیه و تدوین : پیما الهی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر